Bitwa pod Narwą 1700. Początek upadku szwedzkiego mocarstwa

Bateria dział dowodzona przez Granatenhielma ustawiona na lewym skrzydle zadała Rosjanom ciężkie straty. W tym miejscu zdobywanie rosyjskich redut przebiegało dosyć łatwo. Wielu rosyjskich żołnierzy wspinało się na ochronny wał – można powiedzieć, że na „szwedzką stronę” – i pr�bowało uciekać w kierunku Vepsekyll. Niestety, stała tam szwedzka kawaleria, kt�ra natychmiast ich zaatakowała i zmusiła do powrotu do aproszy. Karol XII, kt�ry do tego momentu obserwował akcję piechoty z miejsca zajmowanego przez artylerię, włączył się w końcu do walki i razem z drabantami ruszył na uciekających Rosjan. Ci strzelali do Szwed�w z muszkiet�w i dział, ale nie powstrzymało to ani kr�la, ani jego gwardzist�w. W tym samym czasie Maydell naciskał na Rosjan i starał się zapędzić ich w stronę rzeki. Z powodu ciał zalegających pole walki dotarcie do okop�w było utrudnione. P�źniej okazało się, że wielu Rosjan, widząc rzeź, jaką ich towarzyszom urządzili Szwedzi, rzuciło się na ziemię udając martwych. Ledwo Szwedzi ich minęli, zerwali się na r�wne nogi i rzucili do ucieczki. W reakcji na ten podstęp Szwedzi zaczęli dźgać bagnetami tych, kt�rzy nadal leżeli na ziemi. Rosyjski pułk, kt�ry rozproszył się po ataku Szwed�w, wpadł w panikę i rzucił się na łeb na szyję w stronę mostu prowadzącego na wyspę Kamperholm, żeby dostać się po nim na drugi brzeg. Razem z nimi pr�bowało to samo uczynić wielu innych żołnierzy, kt�rzy nie brali udziału w bitwie, a teraz pr�bowali wydostać się z obozu i przedostać na drugi brzeg. Zapanował kompletny chaos. Hallart, kt�ry był wtedy na placu boju, stwierdził p�źniej, że rosyjskie wojsko przypominało mu stado zwierząt, kt�re straciły przewodnika i biegały bez ładu we wszystkie strony...