Wzgórze psów

Dojrzała książka autora kultowych powieści Ślepnąc od świateł i Zr�b mi jakąś krzywdę oraz wsp�łtw�rcy serialu ?Belfer?.Zimna, ciemna warmińsko-mazurska prowincja. Na jej tle doskonale skonstruowany mroczny thriller: zaskakujący, niepokojący, wciągający od pierwszej strony. Ale to tylko najprostsze odczytanie nowej powieści Żulczyka. Tajemnicze zaginięcia ludzi, makabryczne odkrycia związane z ich odnalezieniem, dramat rodzinny gł�wnego bohatera to pretekst do mistrzowsko nakreślonego portretu lokalnej społeczności oraz uwikłanej w miejscowe układy rodziny. Żulczyk pokazuje, jak ojcowie niszczą swoich syn�w, mężowie ? żony, przyjaciele ? przyjaci�ł. Zajmuje go pamięć o krzywdzie i wybi�rczość tej pamięci. Prowincja Polski jako miejsce, w kt�rym widać metafizyczną prawdę o ?polskim losie? i Warszawa jako miejsce, gdzie przyjezdny z prowincji może wygrać albo przegrać, ale nie może spokojnie żyć. Czy karą za zło może być inne zło? Gdzie jest granica w wymierzaniu sprawiedliwości? Jak zwykle Żulczyka interesuje to, co kryje się pod powierzchnią. Jakub Żulczyk (1983 r.) ? pisarz, scenarzysta, felietonista. Pochodzi z Mazur, studiował w Olsztynie i Krakowie, mieszka i pracuje w Warszawie. Zadebiutował w 2006 r. w wydawnictwie Lampa i Iskra Boża książką młodzieżowo-romantyczną Zr�b mi jakąś krzywdę. Autor powieści: Radio Armageddon (2008; przeniesiona na deski Teatru Wsp�łczesnego we Wrocławiu w 2014), Instytut (2010) i Ślepnąc od świateł (2014; nominowana do Paszport�w Polityki i do Gwarancji Kultury) oraz dw�ch części fantastyczno- przygodowego cyklu Zmorojewo. Wsp�łtw�rca popularnego serialu ?Belfer?. Razem z Krzysztofem Skoniecznym napisał sześcioodcinkowy miniserial dla telewizji HBO na podstawie swojej powieści Ślepnąc od świateł. Publikował m.in. w: ?Polityce?, ?Dzienniku?, ?Wprost? i ?Playboyu?. Fragment: Gdzieś nieopodal zaczyna szczekać pies. Po chwili dołącza do niego jeszcze jeden, jakby stojący na wzg�rzu. I jeszcze jeden, i jeszcze jeden. (?) Otacza nas cała armia ps�w, cały pierścień, korow�d. Nie widać ich, ale słychać je tak, że prawie wchodzą mi do głowy. Za parę chwil w mojej głowie będą mieszkać już tylko psy. Jakby każde szczeknięcie rodziło kolejnego szczekającego psa i tak w k�łko. Schowane w lesie, niewidoczne, ukryte w ciemności wyją w powietrze.